Polacy walczyli na wszystkich frontach II wojny światowej. Ale nie tylko. Należeli do Rochu oporu we wszystkich krajach okupowanych przez Niemcy, a także sami tworzyli polski ruch oporu. Także we Francji.
Przed I wojną świat. pracowało we Francji ok. 10 tys. Polaków. W okresie międzywojennym miała miejsce następna duża fala migracji do Francji. Tym razem miała ona przyczyny gospodarcze. Po 1918 w odrodzonej Polsce nastąpił silny wzrost demograficzny, podczas gdy wykrwawiona wojną Francja, ze względu na duże straty w ludności, dotkliwie odczuwała brak siły roboczej (zginęło 1,5 mln Francuzów, a 4 mln zostało kalekami). W okresie międzywojennym Polonia francuska zorganizowana była w liczne stowarzyszenia kościelne, oświatowe, społeczne, kulturalne, sportowe, charytatywne i towarzyskie, których centralną instytucją na całą Francję była Rada Naczelna. Najaktywniej spośród tych stowarzyszeń działał Związek Robotników Polskich w Lille. Pomocą społeczną zajmowały się tzw. Opieki. Ponieważ ówczesne ustawodawstwo francuskie nie zezwalało pracownikom cudzoziemskim tworzyć własnych organizacji związkowych, przy Confédération Générale du Travail działał Sekretariat Polski, pełniąc rolę koordynatora sekcji polskich przy francuskich zrzeszeniach zawodowych. Sekcje te powstały w 1924 roku i szybko zyskały licznych członków.
Polska Organizacja Walki o Niepodległość
Po klęsce wrześniowej do Francji napłynęła nowa fala uciekinierów z Polski, przeważnie żołnierzy, liczących na odbudowanie sił zbrojnych i na walkę z Niemcami. Tu ewakuował się także rząd Rzeczpospolitej z Władysławem Sikorskim na czele. Polskie wojsko sformowane we Francji uczestniczyło w wojnie obronnej w maju 1940. Po klęsce Francji, polscy żołnierze ewakuowali się do Wielkiej Brytanii by kontynuować walkę. Równocześnie blisko 20 tys. Polaków z Poznańskiego i Łódzkiego zostało przesiedlonych przez Niemców do Alzacji i Lotaryngii.
Klęska Francji, państwa uchodzącego za militarną potęgę, była dla Polaków szokiem, a dla Hitlera momentem największego tryumfu. Chociaż okupacji Francji w żaden sposób nie można porównać z tym, co wyprawiali Niemcy w Polsce i dzięki rządowi Vichy, Francja współpracowała z Niemcami, także we Francji powstał ruch oporu. Polacy aktywnie się do niego przyłączyli.
6 września 1941 r. została zawiązana Polska Organizacja Walki o Niepodległość (Organisation Polonaise de Lutte pour l’Indépendance) w skrócie P.O.W.N. Jaj założycielem był konsul generalny Aleksander Kawałkowski, działający w porozumieniu z polskim rządem na uchodźstwie w Londynie i była drugą najliczniejszą siatką ruchu oporu we Francji. Współpracując z francuskimi grupami, brała udział w walkach akcjach dywersyjnych wymierzonych w Niemców. Polski rząd stworzył też na terenie Francji pierwszą i największą siatkę wywiadowczą na zachodzie (Réseau F2).
Podobnie, jak w przypadku Armii Krajowej, zadaniem P.O.W.N przygotowanie akcji zbrojnej w okresie lądowania aliantów w północnej Francji, zapewnienie rezerw i uzupełnień dla PSZ na Zachodzie oraz utrzymanie politycznych wpływów władz RP na uchodźstwie w środowiskach Polonii francuskiej i belgijskiej. Organizacja prowadziła także wywiad polityczny, gospodarczy i wojskowy, propagandę antyniemiecką, zwalczała wpływy komunistów. O tym, jak bardzo była rozgałęziona świadczy fakt, że początkowo działała głównie w południowej Francji, a później także w północnych departamentach, także w Belgii i Holandii. Liczbę członków organizacji szacuje się na 15 tys. osób.
