Morawiecki Donaldem Tuskiem prawicy?

Z Morawieckiego wylazł, krótko mówiąc, korporacyjny karierowicz, który z branży bankowej przeniósł do rządu najbardziej toksyczne mechanizmy, jakimi rządzą się tego typu instytucje. Po spełnieniu warunków brukselskiego dyktatu wyrażonego w „kamieniach milowych” Polska nieodwołalnie stanie się częścią europejskiego „superpaństwa” – i to nawet bez zmiany traktatów. To będzie koniec naszej suwerenności, podmiotowości i odebranie nam jakichkolwiek perspektyw rozwoju na przyszłość.

W łonie Zjednoczonej Prawicy narasta bunt Solidarnej Polski. „Ziobryści” zarzucają PiS-owskiemu koalicjantowi, iż ten oszukał ich przy okazji zatwierdzania i negocjacji KPO. Wiceminister sprawiedliwości Sebastian Kaleta postanowił uchylić rąbka tajemnicy, pokazując, jak wyglądało zatwierdzenie KPO w kwietniu 2021 r. (…) Z relacji Kalety wynika, iż 30 kwietnia 2021 r. rząd podjął uchwałę o przyjęciu Krajowego Planu Odbudowy w trybie obiegowym. Uchwałę zawierającą ostateczną wersję KPO rozesłano do ministrów drogą mailową, a ci mieli raptem dwie godziny na wniesienie ewentualnych uwag i sprzeciwów – co w przypadku tak obszernego, kilkusetstronicowego dokumentu jest zwyczajnie niemożliwe.

Co więcej, okazało się, iż uchwała ta upoważniała ministra funduszy i polityki regionalnej Grzegorza Pudę (pamiętamy tego pana z czasów „piątki dla zwierząt”, nieprawdaż?) do dokonywania zmian w KPO, gdyby wymagały tego negocjacje z Komisją Europejską.

Czyli tak – rząd obiegowo „klepnął” KPO, a dalsze jego losy zależały już od negocjatorów, którymi byli wspomniany Grzegorz Puda oraz minister rozwoju i technologii Waldemar Buda. O przebiegu negocjacji i zmianach w KPO wiedział jedynie premier Morawiecki i grono jego zaufanych – reszta rządu żyła w błogiej nieświadomości, przekonana, iż jedynym punktem spornym z Brukselą są trzy „kamienie milowe” dotyczące praworządności.

Zakres negocjacji był jednak szerszy i ostateczna wersja KPO w znaczący sposób odbiega od tego, co przed ponad rokiem zatwierdził rząd – przykładem może być tutaj opodatkowanie samochodów spalinowych czy zmiany w regulaminie Sejmu, których w pierwotnej wersji KPO nie było. W międzyczasie KPO zdążył również „w ciemno” zatwierdzić Sejm, także nie wiedząc, za czym tak naprawdę głosuje. Bomba wybuchła po 1 czerwca, gdy Komisja Europejska, akceptując KPO, opublikowała jednocześnie słynny już Aneks, zawierający wszystkie „kamienie milowe” i pozostałe wytyczne, jakie musimy spełnić, by otrzymać środki z Funduszu Odbudowy. A wspólny mianownik większości z nich sprowadza się do politycznego i gospodarczego ubezwłasnowolnienia Polski oraz zarżnięcia konkurencyjności naszej gospodarki wskutek wdrożenia Europejskiego Zielonego Ładu.

(…) Okazało się, że jest jeszcze gorzej – nie cały rząd, tylko jedna frakcja związana z premierem Morawieckim prowadziła rozmowy i zawierała w imieniu Polski zobowiązania nie tylko w tajemnicy przed swoją partią, lecz również nie informując o niczym reszty rządu, w tym swojego koalicjanta.

Z Morawieckiego wylazł, krótko mówiąc, korporacyjny karierowicz, który z branży bankowej przeniósł do rządu najbardziej toksyczne mechanizmy, jakimi rządzą się tego typu instytucje. (…)

Zgodziliśmy się na narzuconą przez Brukselę „zieloną transformację” prowadzącą w krótkim czasie do gospodarczego samobójstwa i radykalnej pauperyzacji polskiego społeczeństwa.

Zgodziliśmy się na wdrożenie tzw. mechanizmu praworządności, uzależniającego wypłatę europejskich funduszy od widzimisię unijnych mandarynów i stanowiącego narzędzie polityczno-finansowego szantażu.

Zgodziliśmy się na Fundusz Odbudowy będący wspólnym, europejskim długiem, wraz z jego priorytetami i zasadami wypłat sprawiającymi, że wszystkie karty w ręku ma Komisja Europejska.

Milcząco zaakceptowaliśmy również potrącenie z należnych nam funduszy kar nałożonych przez TSUE z powodu Turowa i Izby Dyscyplinarnej SN – i nie ośmieliliśmy się symetrycznie potrącić tych milionów euro z naszej składki członkowskiej.

Zgodziliśmy się na bezprecedensową ingerencję Unii Europejskiej w nasze wewnętrzne, ustrojowe prerogatywy.

Teraz natomiast wszystko to znajdzie swoje oficjalne potwierdzenie w postaci skrajnie antyrozwojowych, zgoła kolonialnych „kamieni milowych”, które przedstawiono nam „do wykonu”.

Jest jednak jeszcze ostatni promyk nadziei. (…)

Cały artykuł Piotra Lewandowskiego w najnowszym numerze “Warszawskiej Gazety”.