Brudna wojna Moskali przeciwko Ukrainie przybiera tak przerażające formy, że próbujemy znaleźć do niej jakiś klucz. Kto jak kto, ale marszałek Józef Piłsudski znał się na Moskalach dobrze. W różnych mediach pojawiają się więc liczne jego wypowiedzi na temat rosyjskiej „duszy”.
Ostatnio Eliza Bartkiewicz przypomniała na fb bodaj najważniejszą z tych wypowiedzi Marszałka o Rosji i Rosjanach, kwintesencję wszystkich innych wypowiedzi. Warto te słowa z uwagą przeczytać dwukrotnie i przemyśleć je na nowo. Przestajemy się bać, gdy już wiemy, z kim mamy do czynienia. Oto co mówi nam Piłsudski:
„Proszę nadal zachować przyjazne stosunki z Rosjanami, bo czy my chcemy, czy nie chcemy, czy lubimy, czy się brzydzimy, musimy z nimi żyć o miedzę, a to wcale nie jest łatwe ani proste… Tylko uważajcie, ja ich znam dobrze i dawniej niż wy ich znacie.
Pamiętajcie, że dusza Rosjanina, jeśli nie każdego, to prawie każdego, jest przeżarta duchem nienawiści do każdego wolnego Polaka i do idei wolnej Polski.
Oni są łatwi i zdolni do uczucia nawet wielkiej przyjaźni i będą was kochać szczerze i serdecznie, jak brata, dopóki nie poczują, że w sercu swoim jesteście wolnym człowiekiem i boicie się ich miłości, w której dominującym pierwiastkiem jest żądza opieki nad wami, inaczej mówiąc: władzy.
To jest skaza urodzeniowa ich duszy, dziedziczna i kilkusetletnia, za ich niewolę, za Tatarów, za Iwana, za opryczników, za odwieczne bunty topione we krwi.
Jeśli własna wolność jest nieosiągalna, wolność cudza wzbudza zawiść i odrazę. Jesteśmy od wieków zbyt bolesnym dla nich wzorem, zaprzeczeniem ich własnego losu. Obawiam się, że dużo czasu upłynie, zanim oni zrozumieją, że nikt i nic, chyba śmierć, odbierze nam prawo do wolności”…
* * *
Jeśli Piłsudski miał rację – w odniesieniu do relacji rosyjsko-polskich, to wyobraźmy teraz sobie, co dopiero czuje dziś rosyjska „zraniona” dusza, kiedy dusza ukraińska mówi jej: jestem inna, odejdź, żyj sobie po swojemu, a mnie zostaw w spokoju? Co czuje moskiewska dusza, która tak bardzo opiekowała się przez wieki duszą ukraińską, bo „eto odin narod” z Ruskimi, że nie ma żadnych Ukraińców, żadnego języka ukraińskiego (wbrew naukowej klasyfikacji języków świata!), że jest jedna Mać Rosija, której Moskale wystawili potężny pomnik nawet w Berlinie!
„Oni są łatwi i zdolni do uczucia nawet wielkiej przyjaźni i będą was kochać szczerze i serdecznie” – zacytujmy raz jeszcze te szokujące słowa syna narodu gnębionego nieludzko przez Moskali. Ktoś powie: A co złego z tego wynika? Dajmy się kochać! To nie takie proste. Z tego wynikają bowiem dalsze konsekwencje. Jeśli kochasz tak jak on ciebie (obrzydliwe pocałunki „z języczkiem” funków sowieckich z funkami „bratnich narodów”), to musisz się z nim napić wódki, najlepiej ze szklanki! Co, nie chcesz? Nie możesz? Nie smakuje ci? To znaczy, że po cichu mną gardzisz! Nienawidzę cię! Zniszczę wszystko, co dla ciebie jest cenne, zgwałcę twoją żonę i córkę… Dopiero wtedy zrozumiesz, że dla tej miłości gotów jestem zrobić wszystko. A teraz zaśpiewajmy razem: Sziroka strana moja rodnaja… Mnogo w niej liesow, poliej i riek. Ja drugoj takoj strany nie znaju, gdie tak wolno dyszit cziełowiek…
