Traktat pandemiczny wiecznie żywy

Rzecznik WHO powiedział, że proponowany od pewnego czasu traktat pandemiczny może wymagać nowego organu do egzekwowania tych jego postanowień, które zostaną uzgodnione przez kraje przystępujące i że będzie musiał dysponować narzędziami prawnymi w formie sankcji dla krajów, które nie wdrożyły w pełni traktatu po jego uzgodnieniu.

Pod koniec wrześnie miał miejsce Światowy Szczyt Innowacji dla Zdrowia (WISH) w Doha w Katarze. Wzięli w nim udział ministrowie zdrowia i inne osobistości ze 136 krajów. Celem spotkania było omówienie stopnia przygotowania systemów opieki zdrowotnej do ewentualnej kolejnej pandemii. W oddzielnej dyskusji na konferencji w Doha rzecznik WHO powiedział, że proponowany od pewnego czasu traktat pandemiczny może wymagać nowego organu do egzekwowania tych jego postanowień, które zostaną uzgodnione przez kraje przystępujące i że będzie musiał dysponować narzędziami prawnymi w formie sankcji dla krajów, które nie wdrożyły w pełni traktatu po jego uzgodnieniu. Rzecznik WHO dodał, że jest to jedyny sposób, aby zapewnić przyjęcie standardowego podejścia do radzenia sobie z kolejną pandemią typu kowid. Zabrzmiało groźnie? Od początku pojawienia się koncepcji globalnego traktatu pandemicznego wiało grozą.

Początki pomysłu: mór powróci

Po raz pierwszy o pomyśle traktatu pisałem w TS pod koniec zimy tego roku. Zwróciłem wówczas uwagę, że już na początku grudnia 2020 r., czyli wtedy, kiedy przerażeni ludzie mieli cały czas przed oczami ciężarówki z Bergamo i lodowiska w Madrycie, przewodniczący Rady Europejskiej Charles Michel zaproponował międzynarodowy traktat o pandemii w ramach Światowej Organizacji Zdrowia (WHO), uczestnicząc za pośrednictwem przekazu wideo w Sesji Specjalnej Zgromadzenia Ogólnego ONZ, zwołanej na 3 i 4 grudnia 2020 r. w odpowiedzi na pandemię COVID-19.

W obliczu przyszłych zagrożeń antypandemiczny traktat, oparty na zbiorowej mobilizacji i solidarności, umożliwiłby społeczności międzynarodowej lepsze przewidywanie przyszłych niebezpieczeństw, przygotowanie się na nie i zarządzanie nimi. „Michel wymienił kilka obszarów, których taki traktat mógłby dotyczyć: monitorowanie ryzyka; lepsze finansowanie i koordynacja badań; wydajniejszy system ostrzeżeń i wymiany informacji; poprawa dostępu do opieki zdrowotnej; poprawa odporności systemu na wzrost zachorowań i hospitalizacji: wzmocnienie systemów opieki zdrowotnej i zabezpieczenie łańcuchów dostaw”.

Przewodniczący Rady Europejskiej (RE) rozmawiał na ten temat z dyrektorem generalnym Światowej Organizacji Zdrowia, dr. Tedrosem Adhanomem Ghebreyesusem. Po tej rozmowie Michel potwierdził, że WHO jest „kamieniem węgielnym międzynarodowej współpracy przeciwko pandemii. Natomiast traktat uzupełni i wzmocni wysiłki międzynarodowe”.

25 lutego 2021 r. przywódcy UE uzgodnili, że będą pracować nad międzynarodowym traktatem dotyczącym pandemii w ramach WHO oraz dążyć do zwiększenia światowego bezpieczeństwa zdrowotnego.

Z kolei 30 marca 2021 r. 25 szefów rządów i agencji międzynarodowych wydało wspólne oświadczenie, w którym przewidywano: „Będą inne pandemie i inne poważne zagrożenia zdrowotne. Żaden pojedynczy rząd ani agencja wielostronna nie jest w stanie samodzielnie rozwiązać tego zagrożenia”.

Z oświadczenia przebija pewność odnośnie do nieuchronności kolejnej zarazy o globalnym rozmachu: „Pytanie nie brzmi czy, ale kiedy. Razem musimy być lepiej przygotowani do przewidywania, zapobiegania, wykrywania, oceny i skutecznego reagowania na pandemie w wysoce skoordynowany sposób. Pandemia COVID-19 była surowym i bolesnym przypomnieniem, że nikt nie jest bezpieczny, dopóki wszyscy nie są bezpieczni”.

(…) Hasło powszechnego i całkowitego bezpieczeństwa stało się modne i jest lansowane z uporem maniaka, a właściwie psychola, który pod pozorem uchylenia ludziom nieba wpędza ich do zagrody, aby wygodnie i „bezpiecznie” właśnie strzyc barany „dla ich własnego dobra”. Tak jest w przypadku kowida, tak też jest w przypadku klimatu i innych pomysłów światowej gangsterki. Cnotą (jedyną godną tego miana) będzie postępowanie zgodnie z procedurami, regulaminami, wytycznymi i rozporządzeniami. Marks tego by nie wymyślił, Hitler czy Mussolini. A nawet Lenin i Stalin, Mao i Pol Pot. Wymyślili to globaliści – uczniowie wymienionych wyżej „dobroczyńców ludzkości”. (…)

Dokument mocno ukorzeniony. Polacy wśród afirmantów

Traktat pandemiczny „byłby zakorzeniony w konstytucji Światowej Organizacji Zdrowia, przyciągając inne odpowiednie organizacje kluczowe dla tego przedsięwzięcia, wspierające zasadę zdrowia dla wszystkich”.

Podczas gdy na całym świecie ludzie wprowadzani byli w trans pandemiczny, histeria osiągała rekordowe natężenie, walka z „siewcami śmierci” (osobami próbującymi zachować zdrowy rozsądek i dystans) stawała się coraz bardziej bezwzględna, a liczba nadmiarowych zgonów z powodu utrudnionego dostępu do usług medycznych i coraz większego strachu rosła – przestępcy kowidowi, czyli przedstawiciele rządów i światowych organizacji organizowali dyskretnie kolejne spotkania mające na celu jeszcze sprawniejsze zarządzanie w przyszłości spanikowanymi masami.

31 maja 2021 r., na spotkaniu Światowego Zgromadzenia Zdrowia, 194 członków WHO zdecydowało, by na specjalnej sesji rozpoczynającej się 29 listopada 2021 r. podjąć konkretne rozmowy na temat międzynarodowego traktatu antypandemicznego.

1 grudnia 2021 r. 194 członków Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) porozumiało się co do rozpoczęcia procesu redagowania i negocjowania konwencji, umowy lub innego międzynarodowego instrumentu na podstawie konstytucji Światowej Organizacji Zdrowia, by poprawić profilaktykę, gotowość i reakcję pandemiczną. „Oznacza to, że wśród rządów deklarujących poparcie dla totalitarnego projektu był również rząd warszawski, czym chyba nie chciał się pochwalić”, czytamy na stronie Prawy.pl.

Polski rząd w ogóle jest zbyt skromny, bo przecież premier Morawiecki nie tylko wiedzą o tym „osiągnięciu” nie podzielił się z obywatelami. (…) Rząd „dobrej zmiany” Mateusza Morawieckiego ma szansę przejść do historii Polski jako rząd wielkich niedopowiedzeń.

Międzynarodowy organ negocjacyjny miałby podczas 76. sesji Światowego Zgromadzenia Zdrowia w 2023 r. przedstawić sprawozdanie z postępów prac, tak by instrument można było przyjąć do 2024 r. „Instrument”, czyli konwencja, umowa lub inny międzynarodowy dokument, byłby prawnie wiążącym aktem prawa międzynarodowego. Umowa o profilaktyce, gotowości i reakcji pandemicznej, przyjęta w ramach WHO, pozwoliłaby państwom na całym świecie wzmocnić zdolności krajowe, regionalne i globalne oraz zwiększyć odporność na przyszłe pandemie.

Jerzy Karwelis zauważa na swym blogu: „jeśli się powyższe ziści, będziemy mieli kilka nieciekawych rzeczy. Po pierwsze, powstanie coś w rodzaju Światowego Ministerstwa Zdrowia, które będzie zarządzało (dodajmy – przyszłymi) pandemiami z jednego centrum. Po drugie, będzie to korzystne dla obecnych władz. Kiedy szef sanepidu zeznał w wywiadzie dla RMF, że „miał święty obowiązek” wykonywania rekomendacji WHO, to się wygadał, bo wcale nie miał żadnego takiego umocowania. Jest szefem niezależnego polskiego organu, a więc nic nie musiał i decyzje podejmował na własny rachunek (który zapłaciło społeczeństwo, by the way). Po trzecie, – wedle naszej konstytucji źródłem prawa są również umowy międzynarodowe, do których będzie się zaliczał omówiony wyżej akt. A więc – tu znów na korzyść władz – nie trzeba będzie, jak dotychczas, kombinować nielegalnie z rozporządzeniami, które nie mogą przecież regulować zarządzania krajem. Po czwarte – mamy wyraźne sugestie dotyczące koordynowania polityki informacyjnej z jednego centrum i eliminowania szkodliwych dezinformacji. Będzie więc globalna cenzura i żaden kraj nie będzie się mógł wyłamać z jednej opowieści o przyczynach pandemii i środkach zaradczych. Co będzie także kneblowaniem nauki, która polega przecież na ciągłym kwestionowaniu aktualnych prawd”.

Najnowsze wiadomości o czynach niegodnych

Strona Off-Guardian poinformowała, że na przełomie września i października tego roku miał miejsce Światowy Szczyt Innowacji dla Zdrowia (WISH). Powołując się na „British Medical Journal”, który kilka dni po tym evencie opublikował raport omawiający przebieg Szczytu, strona zacytowała Sarah Gilbert, liderkę zespołu odpowiedzialnego za opracowanie „szczepionki” AstraZeneca Covid: „Nie pozwólmy, aby kryzys gospodarczy odwrócił uwagę od przygotowań do przyszłej pandemii”. Sarah Gilbert wypowiedziała ten apel w ramach kluczowej dyskusji na temat przygotowań do następnej pandemii, a dokładniej – na temat Traktatu Pandemicznego WHO.

Można by zadać pytanie: po co to wszystko? Dlaczego rządzący chcą na podstawie sztucznie wywołanego problemu, o czym coraz częściej się mówi i coraz więcej dostarcza na to dowodów, tworzyć ministerstwo zdrowia o globalnych prerogatywach?

Władze będą grać w kowidową grę, bo są współuczestnikami zbrodni na swoich obywatelach. Aby wszystko się nie wydało, aby ludzie nie stawiali pytań, domagając się bardzo niewygodnych dla rządzących odpowiedzi, trzeba jak najdłużej trzymać ich w zmąceniu umysłowym i dygocie emocjonalnym. (…)

Można spekulować, a spekulacja ta ma dość mocne podstawy, że ów traktat i ogólnoświatowe ministerstwo zdrowia może się stać potężną bronią w walce z ewentualnymi buntami społecznymi. Cóż prostszego, jak w chwili narastających napięć społecznych odpalić kolejną „pandemię”, a ludzi uczestniczących w ruchach oddolnych mających na celu obalenie „elit” określić mianem „siewców śmierci”, tak jak Żydów nazywano „nosicielami tyfusu” podczas II wojny i zaganiano pod tym pozorem do „kwarantann”, czyli gett? Światowy traktat oraz ministerstwo skoordynują takie działania w skali globalnej. Dysydent nie będzie miał szans uciec do wolnego świata, jak było to możliwe w czasie zimnej wojny, bo wolny świat nie będzie istniał.

(…)

WISH nie był jedynym międzynarodowym panelem omawiającym traktat pandemiczny w ciągu ostatnich kilku tygodni. Podczas gdy Sarah Gilbert przemawiała do ministrów i speców od spekulacji i „ekspertów” w Doha, w Genewie WHO prowadziła etap konsultacji publicznych dotyczących traktatu. Celem WHO jest wymuszenie zgody i współpracy: „narody, które robią to, co każe im WHO, otrzymują pieniądze, a narody, które tego nie robią… cóż, nie robią. Tracą pieniądze. To przekupstwo i szantaż, ubrane w język «pomocy» i «sankcji»”. Traktat umożliwiłby WHO tworzenie „pandemii” z powietrza, kiedy tylko uznałaby to za stosowne, poprzez zachęcanie biednych krajów zależnych od pomocy do nazwania każdej epidemii grypy nową „pandemią”, zauważa Kit Knightly.

Pod wielką kryszą

Czy rządzący się ugną i scedują wszystkie swoje kompetencje dotyczące polityki zdrowotnej na „globalne ministerstwo”? Jak pisałem powyżej, rządy całego świata mają na rękach krew swoich obywateli – mówiąc nieco patetycznie, choć nieprzesadnie. Ogólnoświatowy traktat stworzyłby świetną okazję do rozmycia własnej odpowiedzialności, zrzucenia jej, jak to już się robi, na ogólnoświatowy trend, który jedno nakazuje, a drugie – zakazuje. Poza tym w razie chęci wymierzenia im sprawiedliwości tacy pokorni wykonawcy poleceń byliby pod nie byle jaką kryszą. Zresztą z zachowań wielu z nich można wnosić, że już są, a przynajmniej tak się czują, jakby byli. Mamy tego przykład w Polsce. Przecież szereg niegodnych wypowiedzi ze strony niektórych przedstawicieli rządu i „ekspertów” nigdy by nie padł, gdyby nie poczucie absolutnej bezkarności.

Niedawno ujawniono skandal szczepionkowy. Przewodnicząca Komisji Europejskiej jest jedną z głównych podejrzanych. „Politico” zaznacza, że w styczniu bieżącego roku rzecznik praw obywatelskich UE oskarżył Komisję o niewłaściwe administrowanie procesem zakupu szczepionek. Komisja Europejska nie udostępniła bowiem treści wiadomości pomiędzy Ursulą von der Leyen oraz dyrektorem generalnym Pfizera Albertem Bourlą, tłumacząc, że nie przechowuje takich dokumentów. Sprawę opisał „The New York Times”. Mowa o zakupie 1,8 miliarda dawek szczepionek o wartości 35 miliardów euro. We wrześniu ukazał się raport Europejskiego Trybunału Obrachunkowego, z którego wynika, że Komisja odmówiła ujawnienia jakichkolwiek szczegółów dotyczących roli von der Leyen w rozmowach dotyczących kontraktu z Pfizerem. Europejski Trybunał Obrachunkowy stawia von der Leyen zarzuty, że odeszła ona od wspólnych ustaleń z poprzednich negocjacji dotyczących szczepionek i samodzielnie wypracowywała wstępną umowę.

Ale to daleko nie wszystko, bo 19 października 2021 r. organizacja Public Citizen dotarła do umów z Albanii, Brazylii, Kolumbii, Dominikany, Peru czy Komisji Europejskiej zawartych między tymi podmiotami prawa międzynarodowego a producentami szczepionek. Dotarto też do fragmentów umów Chile, USA i Wielkiej Brytanii. O czym mówią?

„Od samego początku, czyli od momentu podpisywania umów, a właściwie jednoczesnego ich utajnienia, wychodzą kwiatki […], że w tych umowach najważniejszą częścią, o którą dba strona producencka, jest zwolnienia jej z jakiejkolwiek odpowiedzialności za własny produkt”, pisze na swym blogu „Dziennik zarazy” Jerzy Karwelis. Poza tym władze miały zobowiązać się w umowach do promowania szczepień w różnych mediach i kanałach oraz do eliminowania z rynku farmaceutycznego medykamentów mogących leczyć koronawirusa.

O tym ostatnim mówił dr Norman Pieniążek, pracujący w CDC (Centrach Kontroli Chorób), amerykańskim odpowiedniku naszego sanepidu. Czy terror szczepionkowy w postaci gróźb wprowadzenia segregacji sanitarnych, uczynienia z części obywateli mieszkańców drugiej kategorii wynikały właśnie z chęci upłynnienia „szczepionek”? I tylko z tego? Podobnie jak zaciąganie przed „trybunał” tych niewielu niezłomnych lekarzy, którzy ośmielali się mieć inne zdanie na temat sensowności szczepień, masek, lockdownów? Jeśli tak, to mamy do czynienia z kolejnym skandalem, z kolejną zbrodnią na narodach.

Cały tekst pierwotnie ukazał się w tygodniku „Warszawska Gazeta”.