Polski rząd jako pierwszy wystąpił w obronie Żydów

10 grudnia 1942 r.

To był pierwszy oficjalny dokument informujący świat o holokauście i pierwszy oficjalny apel o pomoc mordowanym Żydom. Tyle, że świat swą odpowiedź ograniczył do pustosłowia.

Zachodnie niedouki są przeświadczone, że w okupowanej przez Niemców Polsce istniał jakiś rząd na podobieństwo tego z Vichy, który kolaborował z Niemcami. Co gorsza, powszechne są informacje, że „Polska nie zrobiła nic, by chronić Żydów” i że nieprzypadkowo holokaust miał miejsce właśnie na ziemiach polskich. W obu przypadkach to idiotyzm. Holokaust miał miejsce w Polsce, bo przed II wojną światową właśnie tu mieszkało najwięcej europejskich Żydów, polski rząd na uchodźstwie robił co mógł, by Żydów ratować, podobnie jak Polacy, chociaż tylko im za każdą pomoc Żydom groziła kara śmierci tak dla pomagającego, jak i dla całej jego rodziny.

To Polacy alarmowali świat o holokauście, a świat zachodni albo w te alarmy nie wierzył, albo ograniczał się do not dyplomatycznych. Tak było w przypadku Noty Raczyńskiego – oficjalnej dyplomatycznej noty Rządu RP na uchodźstwie z 10 grudnia 1942 roku, sygnowanej przez ministra spraw zagranicznych Edwarda Raczyńskiego – pierwszym oficjalnym dokumencie informującym o holokauście zachodnią opinię publiczną, a zarazem pierwszym oficjalnym wystąpieniu jednego z rządów w obronie wszystkich Żydów prześladowanych przez hitlerowskie Niemcy – nie tylko obywateli swego kraju.

Broszura

Nota z 10 grudnia 1942 r. została zwarta w broszurze pt. „The Mass Extermination of Jews in German Occupied Poland („Masowa eksterminacja Żydów w okupowanej przez Niemców Polsce”). Została ona rozesłana do rządów 26 państw, które podpisały 1 stycznia 1942 r. Deklarację Organizacji Narodów Zjednoczonych, dokument poprzedzający powojenne powołanie ONZ.

Nota Raczyńskiego została sporządzona w oparciu o materiały przygotowane przez Referat Spraw Żydowskich Komendy Głównej AK i dostarczone do Londynu przez Jana Karskiego oraz na podstawie samych raportów Jana Karskiego, sporządzanych przez niego już od 1939 roku, a dotyczących prześladowań i eksterminacji Żydów przez Niemców. Nawiasem mówiąc, Karski w swoim raporcie opisał też sytuację Żydów na terytorium Polski okupowanym przez ZSRS, podkreślając, że Żydzi nie tylko nie doznają tam żadnych prześladowań, ale dzięki współpracy z okupantem całkiem spora ich grupa zyskała znaczny awans społeczny, a władze sowieckie wręcz preferują Żydów, odnotowując także liczne przypadki denuncjowania Polaków przez Żydów na NKWD.

Nota

Sama Nota Raczyńskiego została na 9 stronach maszynopisu. W 21 punktach przedstawiała opis tła problemu oraz aktualnej sytuacji Żydów w okupowanej Polsce, chronologiczny opis informacyjnej kampanii polskiego rządu w tym zakresie, a także wezwanie rządów sprzymierzonych do powstrzymania zbrodni.

W punkcie 3 Noty Raczyński pisał: „Ostatnie raporty przynoszą przerażający obraz sytuacji, w jakiej znaleźli się Żydzi polscy. „Stosowane w ciągu ostatnich kilku miesięcy nowe metody masowych rzezi potwierdzają fakt, że władze niemieckie systematycznie dążą do całkowitej zagłady żydowskiej ludności Polski z Europy zachodniej i środkowej, a także z samej Rzeszy Niemieckiej. Rząd polski uważa za swój obowiązek zaznajomić rządy wszystkich cywilizowanych krajów z następującymi (…) informacjami, które ukazują aż nazbyt wyraźnie nowe metody eksterminacji zastosowane przez władze niemieckie”, podając w kolejnych punktach, jak wygląda prześladowanie i eksterminacja Żydów przeprowadzane przez Niemców.

Raczyński proponował również działania, jakie należałoby podjąć, by ratować Żydów na okupowanych przez Niemcy terytoriach. W ostatnim, 21 punkcie Noty, pisał: „Rząd polski, jako przedstawiciel prawomocnej władzy kraju, w którym Niemcy prowadzą systematyczną eksterminację obywateli polskich i obywateli pochodzenia żydowskiego wielu innych krajów europejskich – uważa za swój obowiązek zwrócić się do rządów Narodów Zjednoczonych, ufając, że podzielą one jego opinię co do konieczności nie tylko potępienia zbrodni popełnianych przez Niemców i ukarania zbrodniarzy, ale także znalezienia skutecznych środków, po których można by się spodziewać, że powstrzymają Niemcy od dalszego stosowania metod masowej zagłady”.

Reakcja

W odpowiedzi na notę polskiego rządu dnia 17 grudnia 1942 roku państwa sprzymierzone ogłosiły jednocześnie w Londynie, Waszyngtonie oraz Moskwie wspólną deklarację następującej treści: „Uwagę rządów Belgii, Czechosłowacji, Grecji, Luksemburga, Holandii, Norwegii, Polski, Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej, Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Północnej Irlandii, Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich, Jugosławii i francuskiego Komitetu Narodowego zwróciły liczne doniesienia z Europy, że władze niemieckie, nie zadowoliwszy się odmówieniem osobom pochodzenia żydowskiego na wszystkich terenach, które zostało rozciągnięte ich barbarzyńskie prawo, najbardziej podstawowych praw ludzkich, przystąpiły one obecnie do realizacji wielokrotnie zapowiadanej przez Hitlera zagłady narodu żydowskiego w Europie”.

Jednakże nie poszły za tym żadne działania, żadne próby nacisku na Niemcy (choćby poprzez państwa neutralne w czasie II wojny światowej). Nic. Świat wiedział o holokauście, ale nie widział potrzeby reakcji. Dziś żydowskie organizacje z USA to Polsce zarzucają bezczynność, chociaż same nie poświęciły złamanego dolara, żeby w jakikolwiek sposób pomóc swoim braciom.

Zamiast tego Nota Raczyńskiego jest notorycznie mylona z raportami Karskiego. Raczyńskiego z raportami Karskiego. Tak było np. 2013 r, kiedy liczne agencje informacyjne na całym świecie w odniesieniu do sprzedaży na aukcji w Paryżu za 21 tys. euro jednego z egzemplarzy noty Raczyńskiego wydanej przez polski rząd „informowały” o raportach Karskiego.