Mamy kolejny dowód ukraińskiej „wdzięczności” za bezprecedensową pomoc udzieloną Ukrainie. Tym razem w postaci kolejnej odmowy zgody na ekshumację ofiar ludobójstwa popełnionego na Polakach przez narodowych bohaterów Ukrainy.
Ponad 90 proc. pomocy udzielanej Kijowowi dociera na Ukrainę przez Polskę. To olbrzymia polityczna akcja Polski, przeprowadzona na wielu poziomach, dała Ukrainie poparcie na arenie międzynarodowej w chwili, gdy Niemcy czekały, aż Putin wkroczy do Kijowa. Za to miała nas spotkać wdzięczność, przede wszystkim w postaci „rozwiązania problemu rzezi wołyńskiej”. No i Ukraina go „rozwiązuje”- stawiając w Lwowie pomnik zbrodniarza i ludobójcy Romana Szuchewycza. Ale nie tylko. Państwo polskie wciąż słyszy „nie” w sprawie ekshumacji. W tej sytuacji rodziny bestialsko zamordowanych próbują uzyskać indywidualną zgodę na wydobycie i godny pochówek szczątków swoich bliskich.
Taki wniosek złożyła pani Karolina Romanowska, przewodnicząca Stowarzyszenia Polsko-Ukraińskie Pojednanie. Drugiego września wystąpiła z prywatnym wnioskiem o ekshumację ofiar rzezi wołyńskiej w miejscowości Ugły w obwodzie rówieńskim. Spoczywa tam około 100 ofiar, w tym osiemnaścioro członków jej rodziny. Zwróciła się do Ministerstwa Kultury i Komunikacji Strategicznej Ukrainy, a to szybko (jak na działanie tamtejszych urzędów) odesłało ją do Międzyresortowej Komisji podległej rządowi Ukrainy. Prezydent Wołodymyr Zełenski, do którego również napisała, zajęty żądaniem od Polski oddania Ukrainie naszych czołgów i samolotów, w ogóle nie odniósł się do jej pisma. Żaden z jego urzędników także. Z kolei w skład wspomnianej Międzyresortowej Komisji wchodzą m.in. ukraiński Instytutu Narodowej Pamięci, ale także resort kultury. Ten sam ukraiński IPN, który swego czasu stwierdził, że żadnej rzezi nie było, żadnego ludobójstwa także, a jak już, to – „druga wojna polsko-ukraińska”, w której obie strony są tak samo winne. Oczywiście twierdzi też, że nie ma żadnych dowodów na bestialskie mordowanie Polaków. Pominąwszy relacje świadków – przeprowadzenie ekshumacji ponad wszelką wątpliwość ujawniłoby prawdę. A zgoda oznaczałaby też wnioski tysięcy innych Polaków, których krewni zostali bestialsko zamordowani przez Ukraińców. Sprawa stałaby się z pewnością głośna, a o tym, że bestialstwo ukraińskie przekraczało to ruskie świat nie wie i najwyraźniej ma nie wiedzieć. W efekcie ukraińska komisja, odmówiła lub pozostawiła bez odpowiedzi 65 wniosków o ekshumację, skierowanych przez polski Instytut Pamięci Narodowej.
I to by było na tyle, jeśli chodzi o ukraińską wdzięczność i polską naiwność. Na szczęście przyjaźń pomiędzy Wołodymyrem Zełenskim i Andrzejem Dudą – kwitnie jak kwiaty na miedzach w miejscach, gdzie były polskie wioski zrównane z ziemią przez herojów Ukrainy.
