Bunkier Hitlera był fortyfikacją powstała dla zapewnienia osobistego bezpieczeństwa zbrodniarza. Natomiast schron Churchilla służył premierowi i gabinetowi Wielkiej Brytanii do pracy podczas bombardowań Londynu.
Potrzeba bezpiecznego miejsca podczas epidemii udzieliła się redakcji „Die Welt”. Najwyraźniej z tego powodu dziennik przeanalizował różnice pomiędzy stylem, funkcjonalnością i przeznaczeniem podziemnych schronów Hitlera i Churchilla.
„Schron dla rządu Wielkiej Brytanii został ukończony na kilka dni przed hitlerowską napaścią na Polskę i odznaczał się skromnością wykonania. W porównaniu z berlińską fortyfikacją Hitlera panował nim spartański duch”, informuje niemiecki tytuł.
Jak przypomina „Die Welt”, bunkier pod rezydencją premiera Wielkiej Brytanii został ukończony z trzyletnim opóźnieniem, 27 sierpnia 1939 r. a więc na cztery dni przed agresją III Rzeszy na Polskę i na sześć dni przed przystąpieniem Londynu do wojny.
Jak wskazuje nazwa, Cabinet War Rooms był przeznaczony dla bezpiecznych posiedzeń brytyjskiego rządu w czasie niemieckich bombardowań stolicy Wielkiej Brytanii. Churchill faktycznie przeprowadził w nim 115 narad i spotkań z ministrami.
Jeśli chodzi o samego premiera, Winston Churchill spędził w bunkrze nie więcej niż trzy noce, a to za sprawą skromnego wyposażenia. Z powodu pośpiechu schronu nigdy nie wyposażono w kanalizację. Przywódca największego ówcześnie imperium świata musiał więc, zamiast toalety korzystać z nocnika.
Ponadto równie skromna wentylacja nie radziła sobie z dymem cygar, które namiętnie palił Churchill. Podczas budowy do odprowadzania powietrza wykorzystano system z niewielkiego okrętu marynarki wojennej.
Co nie znaczy, że schron nie spełnił postawionych zadań. Jego największą tajemnicę stanowił niewielka komórka, która mieściła niewielki stolik, krzesło i telefon. Był to węzeł „gorącej linii” telefonicznej pomiędzy Londynem i Waszyngtonem, z którego Churchill rozmawiał z prezydentem USA Franklinem D. Rooseveltem.
Przeciwieństwem schronu przy Downing Street 10 był ogromny bunkier Hitlera umieszczony pod budynkiem kancelarii III Rzeszy. Sala oficjalnych przyjęć nad schronem była wykonana wyłącznie z materiałów, które ulegały całkowitemu spaleniu. Nic nie miało prawa zawalić miejsca schronienia Hitlera.
Sam bunkier był kilkukrotnie powiększany i wzmacniany w trakcie alianckich bombardowań Berlina. Jego ściany osiągnęły grubość dwóch metrów betonu wzmocnionego stalowymi szynami. Na strop składała się warstwa czterech metrów żelazobetonu.
Hitler osiadł w bunkrze na stałe 16 stycznia 1945 r. i przebywał w nim bez przerwy, aż do swojego samobójstwa 30 kwietnia 1945 r. Po wojnie władze komunistycznej NRD wysadziły schron w powietrze. Bunkier Churchilla do dziś jest atrakcją turystyczną dla gości brytyjskich premierów.
